เป็นวัดเก่าแก่ของจังหวัดระยองดังตำนานปรากฏในประวัติการเดินทัพของพระเจ้าตากสินฯ และในนิราศเมืองแกลงของสุนทรภู่ เล่าสืบต่อกันมาว่า สร้างในสมัยสุโขทัยเป็นราชธานีและขอมยังเรืองอำนาจอยู่ ต่อมาวัดบ้านเก่าได้ถูกรุกราน ผู้คนพากันอพยพหนีไปอยู่จังหวัดนครราชศรีมา วัดจึงถูกทอดทิ้งขาดคนดูแลจนกลายเป็นวัดร้าง เมื่อขอมเสื่อมอำนาจได้มีพระภิกษุรูปหนึ่งบูรณะวัดบ้านเก่า ในเวลานั้นเรียกกันว่า “วัดน้ำวงเวียนตะเคียนเจ็ดต้น”

สิ่งสำคัญภายในวัด ได้แก่

- อุโบสถเก่า เป็นอาคารในผังสี่เหลี่ยมผืนผ้า ก่ออิฐถือปูนอย่างไทยประเพณี มีเพิงหรือจั่นหับยื่นด้านหน้า กำหนดอายุสมัยได้ว่า เป็นศิลปะอยุธยาตอนปลาย-รัตนโกสินทร์ ราวพุทธศตวรรษที่

23 – 25

- หอไตรกลางน้ำ เป็นอาคารไม้ทั้งหลัง

- เจดีย์ทรงเครื่องขนาดใหญ่ตั้งอยู่ด้านหลังอุโบสถเก่า โดยจากการขุดค้นทางโบราณคดีทำให้ทราบว่ามีการนำเอาศิลาแลงมาเป็นรากฐานใต้องค์เจดีย์ด้วย

- ตู้พระธรรมลายทองมีจารึกว่าสร้างใน พ.ศ.2332 เป็นภาพทศชาติชาดก อศุภกรรมฐานและป่าหิมพานต์